Sieć komunikacyjna w Tunezji jest dość dobrze zorganizowana, a niewielkie odległości pomiędzy poszczególnymi miastami kraju sprawiają, że niemal każde z nich ma codziennie połączenie z Tunisem.
Przez większą część roku ilość połączeń komunikacyjnych jest wystarczająca. Jednak w czasie świąt państwowych i w okresie wakacji letnich, szczególnie w sierpniu i wrześniu, podróżuje o wiele więcej ludzi niż zwykle. Dlatego też w tym okresie przezorniej, jeśli tylko to możliwe, dokonać rezerwacji.
SAMOLOT
Tunezja, jako państwo o niewielkiej powierzchni, ma słabo rozwiniętą sieć krajowej komunikacji lotniczej. Tuniter, krajowa linia lotnicza, obsługuje następujące trasy: Tunis-Dżerba (5 lotów dziennie), Tunis-Tuzar (pn., czw., pt., sb. i nd.) Tunis-Sfaks (pn.- czw.); Monastyr-Dżerba (wt. i sb.), Tuzar-Dżerba (pn. i czw.). Loty między Tunisem a Tabarką są dopiero w sferze projektów.
Autobusy SNTRI
Państwowe przedsiębiorstwo autobusowe SNTRI, dysponujące autobusami z klimatyzacją, obsługuje trasy między niemal wszystkimi miastami w Tunezji. Do mniejszych ośrodków kursuje raz dziennie, podczas gdy największe miasta mają po trzy do czterech połączeń. Autobusy w kolorach zielonym i żółtym kursują najczęściej zgodnie z rozkładem, są szybkie, wygodne i nie nazbyt drogie. W sam raz do dłuższych podróży.
W okresie letnim wiele autobusów dalekobieżnych „startuje” w nocy, żeby uniknąć dziennego skwaru. Chcący zatem oglądnąć okolicę, przez którą wiedzie trasa podróży, muszą wybrać autostop albo pociąg, louage (taksówka) lub lokalny autobus.
Warto polecić robienie rezerwacji, szczególnie, jeśli wyrusza się z Tunisu w sezonie letnim.
Wszystkie autobusy kursujące z lub do Tunisu zatrzymują się w drodze i zabierają pasażerów, nie trzeba więc koniecznie przejeżdżać całej pokonywanej przez nie drogi. Jednak decydując się na opuszczenie autobusu na trasie, warto zdawać sobie sprawę, że nie ma żadnej gwarancji, iż uda się później trafić na jakiś pojazd z wolnymi miejscami.
Autobusy podmiejskie
Oprócz państwowego przedsiębiorstwa istnieją też podmiejskie zakłady przewozowe, obsługujące linie na terenie poszczególnych regionów i blisko niego położonych miast. Często mają one również kursy do Tunisu.
Autobusy są raczej niezawodne, choć wolne, ale często spóźniają się i nigdy nie mają klimatyzacji. Rozkład tras jest dobry, a częstość kursów wystarczająca, by obsłużyć wszystkich pasażerów. Rezerwowanie miejsc jest zarówno niemożliwe, jak i niepotrzebne. Jedyny sposób żeby upewnić się, czy dany autobus odjeżdża, to pójście na dworzec autobusowy i zapytanie. Na większości dworców nie ma rozkładów odjazdów, a jeżeli są, to tylko w języku arabskim – wyjątek stanowi miasto Humt Suk na Dżerbie. Ogromna większość autobusów wyrusza wcześnie rano. Szukając drogi do dworca kolejowego, trzeba pytać o „gare routiere”, nie zapominając równocześnie, że niektóre miasta są obsługiwane przez dwa lub trzy zakłady przewozowe. Najczęściej mają one siedzibę na tym samym dworcu, ale w kilku przypadkach (jednym z nich jest Tabarka) każda firma ma swój własny dworzec. Urzędnicy jednego przedsiębiorstwa nigdy nie znają rozkładów jazdy drugiego, dlatego zawsze należy pytać o to, czy w mieście są jeszcze jakieś inne linie.
POCIĄG
Sieć kolei Societe Nationale des Chemins de Fer Tunisiens (SNCFT) jest słabo rozgałęziona – przypomina długą, prostą drogę z kilkoma drogami łączącymi. Nie można jej jednak podejrzewać o nienowoczesność i brak efektywności – pociągi są naprawdę punktualne. (Z całą pewnością istnieje związek między państwowym systemem rządów a punktualnością pociągów!)
Główna linia kolejowa, prowadząca z północy na południe przez Susę i Sfaks, łączy Tunis i Gabes. Jest przynajmniej osiem pociągów dziennie do Susy, sześć do Sfaksu, a trzy do Gabesu. Jeden pociąg dziennie w Mahres odbija od głównej trasy na południe od Sfaksu do Gafsy i Metlawi. Istnieją też połączenia do Bizerty przez Maktar, do Ghardimao (w pobliżu granicy z Algierią) przez Dżendubę i do Kalaa Khasba (w połowie drogi między El-Kef i Kasserine). Od głównej linii kolejowej północ-południe odchodzi połączenie Bir Bu Rekba – Nabel oraz Susa – Monastyr i Mahdija. Na obu tych trasach kursuje codziennie przynajmiej jeden bezpośredni pociąg do Tunisu. Pozostałe linie kolejowe widniejące na mapach to linie towarowe.
Pociągi pasażerskie oferują trzy klasy: drugą, pierwszą i confort. Koszt biletu w drugiej klasie wynosi prawie tyle samo, co cena biletu autobusowego, a podróżuje się w tłoku razem ze wszystkim, co daje się przewieźć: od ludzi i ich bagażu aż po żywy inwentarz. Przypomina to cyrk, który może być zabawny jedynie w czasie krótkiej podróży. Najlepiej wsiadać do pociągu na pierwszej stacji, gdyż później są małe szanse znalezienia jakiegoś wolnego miejsca.
W pierwszej klasie nie podróżują kurczaki i inne zwierzęta, a cena biletu jest o około 40% wyższa niż w drugiej klasie, ale to najwygodniejsza forma podróży. Są tutaj miejsca do leżenia z pościelą i kupując bilet wiadomo, że nie będzie się siedzieć z kimś przypadkowym. Klasa confort jest trochę droższa niż pierwsza, ale nie oferuje wiele więcej. Większość pociągów głównych linii ma w składzie wagon restauracyjny, gdzie można kupić kanapki, napoje bezalkoholowe i kawę.