Tunezja (164 tys. km²) jest najmniejszym z państw Maghrebu (tj. Algierii, Maroka i Tunezji), o połowę mniejszym od Włoch i tyleż samo od Polski.
Od zachodu kraj graniczy z Algierią, od północnego wschodu z Libią, a przez Morze Śródziemne rozciągające się od wschodu i północy sąsiaduje z Europą. Niespokojna linia brzegowa liczy 1400 km, 750 km dzieli północny kraniec kraju od terenów najdalej wysuniętych na południe i tylko 150 km wschodnie granice od zachodnich.
Z punktu widzenia topografii kraj łatwo można podzielić na dwie części: górzystą północ, zajmującą jedną trzecią powierzchni, i równinne południe, leżące w większości poniżej 299 m n.p.m.
Na krajobraz północnych terenów Tunezji wpływa w znacznym stopniu łańcuch górski ciągnący się od Kasserine (Al-Kasrajn), w pobliżu granicy z Algierią, do Zaghuan, na południe od Tunisu, zwany w języku francuskim La Grandę Dorsale, który łagodnie przechodzi w Przylądek Bon. Jest on właściwie przedłużeniem algierskiego Atlasu Saharyjskiego i marokańskiego Atlasu Wysokiego. Najwyższy szczyt kraju -Dżebel Szambi, sięgający 1544 m n.p.m., leży na zachód od Kasserine.
Na północ od łańcucha gór wokół rzeki, a raczej wadi Medżerdy uchodzącej do Zatoki Tunetańskiej rozciąga się urodzajna dolina, która zarówno w czasach Imperium Rzymskiego w starożytności, jak i dzisiaj jest najbardziej wykorzystywanym rolniczo obszarem kraju. Wody rzeczne stosowane są do nawadniania terenów uprawnych oraz w hydroelektrowniach. Na północ od Medżerdy wzdłuż północnego wybrzeża granicy algierskiej rozciągają się Góry Krumirie, ułatwiające dostęp do wąskiego bezleśnego pasa wybrzeża.
Obszar na południe od Atlasu Saharyjskiego (200-400 m n.p.m.) zajmują stepy, które sąsiadują z wielkimi słonymi jeziorami (szott), oddzielającymi kraj od Sahary na południu. To obszar przed pustynny, odwiedzany rocznie przez prawie dwa miliony turystów skuszonych urodą palm daktylowych i krajobrazami pustyni. To jedno z najpiękniejszych miejsc na Ziemi.
Pustynia piaszczysta (erg), pokrywająca południowy skraj Tunezji, stanowi wschodni kraniec Wielkiego Ergu Wschodniego (Grand Erg Oriental), który zajmuje duży obszar Algierii.
KLIMAT
Północna Tunezja ma typowy klimat śródziemnomorski: gorące i suche lata oraz łagodne, wilgotne zimy. Śnieg pojawia się tylko wyjątkowo w górach na północnym zachodzie. Im dalej na południe, tym klimat staje się bardziej gorący i suchy. Roczne opady deszczu wahają się od 1000 mm na północy do 150 mm na południu, aczkolwiek są miejsca na Saharze, gdzie przez lata nie spada kropla deszczu.
FLORA I FAUNA
Warunki klimatyczne kształtują świat roślinny i zwierzęcy w różnych regionach Tunezji. Większość dużych ssaków żyje w gęstych lasach masywu Krumirie, który otrzymuje lwią część opadów atmosferycznych kraju. Głównymi gatunkami drzew są dwa rodzaje dębu: ostrolistny i korkowy.
Lasy są schronieniem dla dzika, jak również szakala, mangusty i genetty, rodzaju mięsożernego kota żyjącego na drzewach.
Charakterystycznym elementem krajobrazu półpustynnego regionu Sahel we wschodnio-centralnej części kraju są gaje oliwkowe, rodzimej rośliny tych terenów uprawianej tu od czasów Imperium Rzymskiego. Przejeżdżając przez te okolice samochodem lub koleją oglądać można zdające się nie mieć końca rzędy drzew oliwkowych. Podróż w dzień z Dżerby do Tunisu samolotem jest okazją do uzmysłowienia sobie ogromu powierzchni uprawy oliwek.
Bezleśne tereny południowe porasta trawa es parto, wykorzystywana do produkcji wysokiej jakości papieru oraz do przędzenia pasów do uprzęży i mat.
Dalej na południe roślinność ustępuje morzu piasku – pominąwszy nieliczne oazy, zauważenie zielonego źdźbła trawy graniczy z cudem. Jedyną ciekawostką flory tego regionu jest roślina zwana różą jerychońską, która zagina gałęzie ku środkowi formując kulę, kryjącą nasiona, a zwilżona odgina je z powrotem. Najczęściej można ją zobaczyć, gdy miotana przez wiatr „pędzi” nad pustynią.
Tereny pustynne są domem wielbłądów, które nawet z daleka od jakichkolwiek osad są czyjąś własnością – nie żyją już na wolności. Gazelę niemal zupełnie wytępiono częstymi polowaniami, do których używano psów myśliwskich saluki. Na szczęście odkąd polowania zostały prawnie zakazane pogłowie tych zwierząt zaczęło zwiększać się.
Zbyt nieporadne okazało się prawo dla lisa północnoafrykańskiego, delikatnego zwierzęcia z „uszami jak radary”, spotykanego dziś tylko w tunezyjskich ogrodach zoologicznych. Natknąć się można natomiast na niektóre gady, w tym jaszczurkę pustynną – najmniejszego członka rodziny, do której należą między innymi australijska agama i indonezyjski smok z wyspy Komodo.
Wędrujący po tych skalistych terenach powinni założyć na nogi mocne buty, gdyż można tu spotkać jadowite żmije lub któregoś z licznej rodziny skorpionów.