Kina
Kino to popularna forma rozrywki w całej Tunezji. Rysem charakterystycznym wyświetlanych tutaj filmów, notabene we francuskiej lub arabskiej wersji językowej jest akcja w „stylu Rambo”. Bilet kosztuje 1,2 D.T. – 2 D.T.
Dyskoteki
Dyskoteki przeznaczone są jedynie dla turystów, stąd też na głównych obszarach turystycznych znajdują się zwykle w dużych hotelach.
Bary
Bary znaleźć można we wszystkich większych miastach.To bezpieczny azyl dla mężczyzn, którzy spokojnie raczą się tu alkoholem i rozkoszują dymem tytoniowym. W wielu barach można kupić talerz tadżiny w drobnych kawałkach (wersja tunezyjska jest podobna do zimnej quiche), lubią (gotowane nieoczyszczone ziarna) i orzechy. Kobiety w towarzystwie mężczyzn bywają w takich miejscach, lecz wzbudzają zwykle zainteresowanie innych gości. Bary są otwarte do godz. 20.00. W mniejszych miastach bar jest w hotelu. Większość turystów z zagranicy, szczególnie kobiet, lepiej czuje się popijając swój ulubiony napój w barze hotelowym.
Gry hazardowe
Lubiący ryzyko hazardu ucieszą się zapewne wiedząc, żeTunezja ma jego własną odmianę w postaci zakładów piłkarskich w Promosport. Polegają one na zgadywaniu wyników (wygrywają gospodarze, wygrywają goście lub remis) czternastu meczy. Bilety można kupić w każdej kawiarni za 500 milimów (4 gry) lub 1 D.T. (8 gier) oraz 50 milimów prowizji. Zakłady nie są przyjmowane w czwartki.
Zakupy
Kilimy i dywany Te przedmioty należą do najłatwiej osiągalnych, chociaż nie najtańszych prezentów. Niektóre z nich są naprawdę piękne. Główne centra sprzedaży dywanów znajdują się w Tunisie, Kairuanie, Dżerbie i Tuzar. Są dwa rodzaje dywanów: węzłowe i wplatane. Tradycyjne wytwórstwo dywanów przed podbojem islamskim było oparte na plecieniu mergumów i kilimów. Mergumy charakteryzują wzory geometryczne i jaskrawe barwy – śmiałe użycie czerwieni, purpury, niebieskiego i innych żywych kolorów. W kilimach wykorzystywane są tradycyjne motywy Berberów nałożone na plecione tło. Oba są rozsądnie tanie -można zapłacić około 50 D.T. za m2.
Najbardziej znane dywany węzłowe to klasyczne („perskie”) dywany z Kairuanu. Ten sposób wykonywania dywanów został wprowadzony do Tunezji przez Turków. Legenda głosi, że pierwszy dywan węzłowy w Tunezji był dziełem córki władcy tureckiego w Kairuanie. Jakakolwiek byłaby prawda, dzisiaj Kairuan jest dywanową stolicą kraju.
Cena dywanów węzłowych zależy od liczby węzłów na 1 m2 powierzchni. 1 m2 dywanu z 40 tys. węzłów na m2 kosztuje 130 D.T., a z 250 tys. węzłów i 1500 D.T.
Guetiffa to inny rodzaj dywanu węzłowego: gruby, najczęściej w kolorze kremowym, ozdobiony wzorami opartymi na motywach berberyjskich.
Wszystkie wymienione typy dywanów można kupić w ośrodkach handlu ONAT (Office National de l’Artisanat Tunisien) we wszystkich głównych centrach turystycznych. Dywany są oceniane i klasyfikowane przez ONAT w zależności od typu i liczby węzłów. Każdy dywan oznaczony jest kartką z niezbędnymi informacjami.
Są klasyfikowane jako „zwykłe” (Deuxieme Choix) – do 40 tys. węzłów na m2, „dobre” (Premier Choix) – do 90 tys. węzłów na m2, i „superdobre” (Qualite Superieure) – do 250 tys. węzłów na m2.
Ceny w sklepach ONAT są stałe, nieco wyższe niż gdzie indziej – chociaż tam trzeba się dobrze targować, by zejść poniżej tu proponowanych. Wiele dywanów sprzedawanych poza ONAT ma jego certyfikat autentyczności.
W sprzedaży są też dywany nie sklasyfikowane przez ONAT; w takich przypadkach trzeba zdawać sobie sprawę z ich wątpliwej autentyczności i powodów niskiej ceny. Decydują się więc na zakup produktu bez certyfikatu powinno się posiadać podstawową wiedzę o technikach i tworzywie, z których są wykonywane dywany.
Wyroby garncarskie
Sztuka garncarska ma w Tunezji długą tradycję. Najcenniejsze wyroby pochodzą z Nabel i Guellala (na Dżerbie).
Skóra
Wyroby skórzane, czasem pięknie wykonane, można kupić na lokalnym targu (souq-suk) wTunisie. Wiele sprzedawanych tu przedmiotów pochodzi z Maroka, co znacznie podnosi ich cenę. Tunezyjskie produkty skórzane powstają w Kairuanie. Są to zwykle tradycyjne wyroby, jak siodła wielbłądzie i ośle, bukłaki na wodę i torby, a także rzeczy bardziej pospolite jak portfele i paski.
Miedź i mosiądz
Równie popularne i wszędzie dostępne są wyroby z miedzi i mosiądzu, jak choćby platery – od talerzyka po stolik do podawania kawy. To piękne przedmioty, ale transport większych z nich jest bardzo kłopotliwy.
Biżuteria
Arabska biżuteria, szczególnie złota, jest często za bardzo ozdobna i bogata jak na nasze europejskie upodobania. Tradycyjnym arabskim wzorem jest „ręka Fatimy” (córki Proroka). Motyw ten powtarzany jest w przedmiotach o różnej wielkości – od małych kolczyków po duże naszyjniki, najczęściej ze srebra. W czasach przedi-slamskich ten sam motyw symbolizował Baala, opiekuna Kartaginczyków, i do dzisiaj znany jest jako khomsa.
Inne tradycyjne kosztowności to hedeyed, pięknie wykonane, szerokie bransoletki ze złota lub srebra, i kholkal, który wygląda podobnie, ale nosi się go nad kostką. W czasach punickich kholkal był oznaką dziewictwa; dzisiaj jest symbolem wierności i często wchodzi w wiano panny młodej.
Próba złota czy srebra jest określana za pomocą stempla urzędu probierczego umieszczanego na wyrobie. Jakość nie-oznakowanego przedmiotu jest podejrzana. W użyciu są znaki: głowa końska – używana do oznaczanie osiemnasto-karatowej biżuterii ze złota (głowa końska była kartaginskim symbolem pieniędzy); skorpion – oznacza dziewięciokaratową złotą biżuterię; kiść winogron -używana do oznaczania srebra – próba 900; głowa Murzyna – używana do oznaczania najgorszej jakości srebra -próba 800.